முல்லைக்குத் தேர் கொடுத்த பாரி

பாரி பறம்பு நாடு என்னும் ஒரு சிறிய நாட்டின் அரசனாக இருந்தார். பறம்பு மலை வளமிக்கது. மலை முழுதும் மரங்கள் அடர்ந்து நிறைந்து, பலாமரங்கள் குலை குலையாகப் பழங்களுடன் காய்த்து நின்றன. தேன் கூடுகள் நிறைந்து இருந்தன. மலர் மலர்ந்த மலர்களும், சுனைகளின் தெளிந்த நீரும் மலைக்கு அழகு சேர்த்தன. இந்த அழகிய பறம்பு மலையில் பாரி ஒரு சிறிய அரண்மனைக் கட்டி வாழ்ந்தார். பாரி தனது வீரத்தாலும், பண்பினாலும், மற்றும் எல்லாவற்றிற்கும் மேலாகக் கொடையினாலும் புகழ் பெற்றிருந்தார். பாரி எந்தவொரு புலவரும் அவரை நாடி வந்தால் உணவு, உடை, பொருள் ஆகியவற்றை வாரி வழங்குவார். புலவர்கள் பாரியின் கொடையையும், பண்பையும் புகழ்ந்துப் பாடினார்கள்.

ஒருநாள் பாரி தேரில் காட்டு வழியே பயணம் செய்தார். அப்போது திடீரென ஒரு முல்லைக்கொடியைப் பார்த்தார். அந்த முல்லைக்கொடி காற்றில் அசைந்து, எந்தப் பற்றுக்கோடும் இல்லாமல் நிலைத் தடுமாறியது. பாரியின் கருணை மிகுந்த மனம் அதை ரசிக்க வில்லை. உடனே தேரை நிறுத்தச் சொன்னார். குதிரைகளை அவிழ்த்து விட்டு, தேரை அந்த முல்லைக்கொடியின் அருகே கொண்டு வந்து நிறுத்தினார். பின்னர் அந்த முல்லைக்கொடியை தேரில் படர வைத்தார்.

பாரியின் மனம் நிம்மதி அடைந்தது. பாரியின் இந்தச் செயலை அறிந்த மக்கள் பெரிதும் ஆச்சரியப்பட்டனர். முல்லைக்கொடியின் அருகே ஒரு பந்தல் அமைத்து அதனைப் பாதுகாத்தனர்.

பாரியின் இந்தச் சிறு செயல், அவரின் பெரிய உள்ளத்திற்குச் சான்றாகியது. பாரியை “முல்லைக்குத் தேர் கொடுத்த வள்ளல்” என்று அனைத்து மக்களும் புகழ்ந்தனர். அவரது பெயர் இன்றும் தமிழ் மக்கள் மனதில் நிறைந்துள்ளது.

கதையின் நீதி : இந்தக் கதைய பாரியின் அன்பையும், கருணையையும் நமக்கு நினைவுப்படுத்துகிறது. இயற்கையையும், அனைத்து உயிர்களையும் நேசிக்க வேண்டிய உயிர்நேயமே தமிழர் மரபு என்பதை நமக்கு அறிவுறுத்துகிறது.